Je herkent dit stukje West-Vlaams ongetwijfeld als het refrein uit het onvolprezen liedje ‘Naar de wuppe’ van Het Zesde Metaal. Een schitterende song, die – althans zo voel ik het toch aan – moeilijk anders kan begrepen worden dan als een onversneden ode aan het optimisme. Zelfs al zou je bij een eerste aanblik denken dat de situatie uitzichtloos aan het worden is, doe toch maar voort!

Het is misschien een rare kronkel, maar toen ik vorige week in De Groene Amsterdammer – een schitterend weekblad overigens – het artikel ‘De hele wereld aan het stopcontact’ van Pepijn Vloemans las, begon ik spontaan bovenstaand refrein te neuriën. Wellicht best dat niemand me hoorde, want ik zing zo vals als een kat (maar dat is een ander verhaal).

Ik kan jullie enkel maar aanraden om het artikel eens rustig te lezen. Overigens, voor wie het wat minder begrepen heeft op lezen, is er ook een leuke podcast, geheel en al gratis! Surf naar hun site of naar je gebruikelijke podcastapplicaties om eens te luisteren.

(lees verder onder de foto)

Centrale gedachte doorheen het artikel is dat de ontwikkeling van energieproductie uit zon en wind geen lineaire groei volgt, maar eerder een exponentiële groei heeft. Ook voor batterijtechnologie en waterstof producerende elektrolysers gaat dit op. Dat fenomeen is bekend als de Wright-curve: bij iedere verdubbeling van de geïnstalleerde hoeveelheid zonnepanelen, windmolens of batterijen nemen de kosten met een vast percentage af. Iets waar heel veel experten, zo blijkt toch uit het artikel, zich fameus op miskeken hebben. Zij gingen al te lang uit van een lineaire curve, met harde grenzen aan de mogelijkheden om kosten te reduceren.

Door zelf wat te googelen ontdekte ik overigens dat het vaste percentage waar Vloemans over bericht in het geval van zonnepanelen maar liefst 20% bedraagt. In de praktijk zorgt dit ervoor dat de prijzen voor zonnepanelen elke tien jaar dalen met maar liefst 75%. In het artikel van Hannah Ritchie en Max Roser worden deze datagegevens ook getoond. Waar fossiele brandstoffen duurder zijn geworden, is de kost voor zonnepanelen gedaald. Goed nieuws voor onze toekomst en onze strijd tegen klimaatopwarming dus!

(lees verder onder de grafiek)

Hoopgevend is ook het verhaal van Solarge PV modules. Deze Nederlandse startup heeft een nieuw soort zonnepaneel ontworpen. Niet langer op basis van glas en aluminium, maar eentje gemaakt van kunststof. Dat is energie-efficiënter om te produceren, veel makkelijker te recycleren en ook nog eens een pak lichter, waardoor het op veel meer daken kan gelegd worden.

Zonnepanelen worden dus niet alleen spectaculair veel goedkoper, ze worden ook alsmaar performanter. En eigenlijk hoeft ons dit ook niet te verwonderen. Mijn ouders hebben wellicht meer betaald voor mijn allereerste Commodore 128 dan ik recent op tafel legde voor de MacBook van mijn zoon. En toch kan dat laatste toestel oneindig veel meer…

Het artikel van Vloemans wil ook helemaal niet de indruk wekken dat alles rozengeur en maneschijn is. De elektrificatie van letterlijk alles zal ook heel wat inspanningen vergen. De auteur staat mij alvast bij in mijn geloof dat de kosten helemaal niet opwegen tegen de baten van investeren in duurzame-energieprojecten. En dat het dus echt wel de moeite loont om voort te doen!