Van picknicktafel tot wc-kotje

Deze zomer plan ik elke week een actieve gebiedsverkenning. Ter plaatse gaan, kijken, luisteren, wandelen, fietsen: zo leer ik mijn werkveld het beste kennen. Op het programma deze week: Ledegemse Meersen, domein Wallemote-Wolvenhof in Izegem en de Vrijbosroute. Goed voor enkele goed gevulde pagina’s in mijn bullet journal. In deze blog pik ik er enkele opmerkelijke zaken uit. 

De Ledegemse Meersen is een provinciedomein in wording. Sinds 2012 koopt de provincie hier gestaag maar zeker gronden aan. Vandaag staat de teller op vijftien hectare.

Stilaan kunnen we beginnen nadenken over de inrichting van dit domein. Het doel is één derde bos, twee derden hooiland, mét dotterbloemen. Het populierenbosje is een groenzone waar nu al veel gewandeld en gelopen wordt.

Populieren op meersgronden, het is niet zo een goede match. De bomen waaien gemakkelijk uit en dat is gevaarlijk voor de wandelaars. Elzen zouden hier beter gedijen, zo laat ik me vertellen. Maar in dit bosje huist ook een unieke populatie roeken, een beschermde soort onder de kraaiachtigen. Voer voor discussie, zo heb ik het graag. Ook hier is het uiteindelijk de natuur zelf die ons aangeeft welke aanpak het meest wenselijk is.

De Heulebeek even verderop stemt me minder hoopvol. We zullen hier straks een fietspad aanleggen en het bruggetje vervangen. Kleur en geur van het water laten weinig aan de verbeelding over. Geen idyllisch blauw, maar eerder donkergrijs. We zijn bezig met overstromingsgebieden en waterschaarste – zeer terecht – maar soms heb ik het gevoel dat de zorg voor waterkwaliteit wat op de achtergrond verdwijnt. Meten we wel voldoende? Wat is de aanpak?

De Vlaamse Milieu Maatschappij kent de problematiek en lanceerde het traject “Riviercontract Heulebeek”. Burgers, verenigingen en bedrijven mogen hun input geven om te komen tot een duurzame oplossing. De ideeën worden in 2021 samengebracht. Ik volg het op.

Provinciedomein Wallemote-Wolvenhof is mijn volgende halte. Het parkdomein is prachtig, zelfs bij regenweer. De kastelen zijn indrukwekkend, alleen jammer dat het ene kasteel er net iets beter uitziet dan het andere. Wallemote, eigendom en in beheer van Stad Izegem, is gerestaureerd en in gebruik voor allerlei events. Wolvenhof daarentegen …

De provincie heeft dit kasteel in erfpacht. Er waren plannen maar die zijn opgeborgen. Er zijn nieuwe plannen maar we moeten het toegeven: hier is nog werk aan de winkel.  Het is een herbestemmingsdossier dat we dringend weer op de tafel moeten krijgen.

Gelukkig zijn er de vrolijke kleuren van de nieuwe picknicktafels en de leuke activiteiten in het speelbos. Die picknicktafels – 61 stuks in totaal – zijn nieuw en begin deze zomer neergezet in al onze domeinen. Ze zijn vervaardigd uit inheems hout (robinia en lariks, voor de kenners) en een derde ervan heeft een  speciaal formaat. De tafel is zo geconcipieerd dat je er kan onder rijden met een rolstoel.

Het speelbos van dit provinciedomein werd ontworpen door onze eigen dienst, een pluim daarvoor! Op vijf jaar tijd is het uitgegroeid tot een mooi geheel, met heel wat spelelementen, een ecologisch toilet en vele wandelpaden. Ik waag me aan een spelletje Disk Golf, een van de corona proof activiteiten die je deze zomer in onze provinciale domeinen kan beleven.

Ik neem me voor om op 7 augustus terug te keren naar Wallemote-Wolvenhof. Want dan is er hier een laatavondwandeling met batdetector. Ik heb het wel voor de vleermuizen. Zoals je weet, zorgen we op onze provinciale domeinen voor specifieke vleermuizen-accommodatie. Maar hier is dit niet nodig. Rond de vijver van Wallemote-Wolvenhof leeft een twintigtal watervleermuizen en die slapen in de bomen.

Op wandel door het domein valt mijn oog op de discrete telzuilen die Westtoer op vraag van de Groendienst plaatste in dit domein. Jaarlijks brengen we in één van de domeinen de bezoekersaantallen in kaart. Ik ben er steeds meer van overtuigd dat we dit op permanente basis moeten doen.

Met harde cijfers in de hand is het nog zo makkelijk om aan te tonen dat onze provinciale domeinen uit hun voegen barsten. En dat er in West-Vlaanderen dus echt wel te weinig natuur is voor al die mensen. Gelukkig hoeft het stadsbestuur van Izegem daar niet van overtuigd te worden. Samen denken we na over toekomstige uitbreidingen, inclusief een fietsveilige verbinding naar het gehucht Bosmolens.

Van Izegem naar de Vijfwegen, een gehucht in Staden. Hier passeert de Vrijbosroute, een van onze negen groene assen. De attente mannen van de Groendienst wijzen me op een bijzonder gebouwtje. Het is gelegen vlak naast het voormalige station en ooit was het een wc-kotje voor de wachtende treinreiziger. De NMBS ‘schonk’ het aan de provincie. Het bakstenen gebouwtje kan me niet meteen bekoren, maar het heeft wel iets.

Mijn eerste gedachte (‘afbreken’) wordt meteen gecounterd door mijn mede-gebiedsverkenners. Het heeft erfgoedwaarde en daar moeten we iets mee doen. Een fiets-instappunt? Een fietsreparatiepunt? Of gewoon een sanitair voor fietsers? Laat de ideeën maar komen …

Langs ons fietstochtje richting Langemark komen we geen onverwachtse ‘schenkingen” meer tegen. Wel kunstige vlaggen, onder meer de vrolijke notenbalken van Bert Huyghe. “Op de vlaggen zie je de zeven basisnoten waarmee alle muziek kan worden gespeeld, omgezet in de drie basiskleuren waaruit alle kleur kan worden gemengd. Die symbolische weergave van geluid en beeld vind ik erg passen bij het ruime begrip natuur. Bovendien zijn de werelden van de kunst en de natuur steeds onlosmakelijk met elkaar verweven”, aldus de kunstenaar. Ik kan dit alleen maar beamen. Zeg nooit zomaar ‘vlag’ tegen een ‘vlag’. De 101 ontwerpen van Vlag2020 hebben allemaal iets te vertellen.

Muziek zit er ook in de podcast die ik tijdens mijn fietstocht langs de Vrijbosroute kan beluisteren. Het is een gloednieuw product, met negen verhalen, samengebracht door Wim Chielens. Van André Noyelle, de enige Olympische wegkampioen die ons land heeft gekend over Greg Van Avermaet tot Francis Ledwidge, Iers dichter en soldaat, gesneuveld op Pilkem Ridge. Hij heeft zijn monumentje langs de Vrijbosroute.

De podcast adviseert ons ook een ommetje langs de Duitse begraafplaats in Langemark. Wat mij dan weer in de gelegenheid stelt om een verhaal te vertellen over hoe oud-schepen Luc Maddelein als ‘believer’ van het eerste uur zich in alle bochten heeft moeten wringen om het bezoekerscentrum gefinancierd te krijgen.

Wist je overigens dat de provincie gestart is met de opwaardering van de Vrijbosroute, van Boezinge tot Staden? De werken zijn gestart, binnen een tweetal jaar is deze oude spoorwegbedding opnieuw op de oorspronkelijke breedte van 14 meter gebracht, ligt er een comfortabel fietspad en kunnen de randen zich ontwikkelen als een echt natuurverbindingsgebied.

Bij het binnenrijden van Boezinge waait de onmiskenbare geur van het brouwproces ons tegemoet. Het is de perfecte aanzet om de dag af te sluiten op ‘de platse’ van Boezinge, met een Poperings Hommelbier.