Ik wil het in deze blog in eerste instantie hebben over de nood aan meer hogesnelheidstreinen in Europa. Hogesnelheidstreinen zijn een klimaatvriendelijk alternatief voor korte afstandsvluchten. De boodschap is gekend: steden op een afstand van minder dan duizend kilometer van elkaar, daar moet je niet meer op vliegen. In de praktijk zal dit pas écht werken als de prijs-kwaliteit-comfort-frequentiegraad van dat treinverkeer fors wordt opgedreven. 

Met andere woorden: Europa moet ons reisdilemma wegnemen. Het is heel moeilijk om mensen te overtuigen om die trein te nemen zolang een retourvlucht naar pakweg Stockholm minder dan 60 euro kost en een treinticket naar diezelfde bestemming minstens vijf keer meer. En dan heb ik het nog niet over de reisduur. In dit specifieke voorbeeld van een citytrip naar Stockholm neemt de vliegreis – wachttijd luchthaven inbegrepen – maximum 5 uren in beslag. Daar tegenover staat de treinreis en daar ben je minstens 23 uren onderweg. En, ook niet meer van deze tijd: een treinticket online kopen, lukt amper.

Europa kan hier optreden als stroomversneller, want dit gaat over grensoverschrijdende netwerken. En dat brengt me naadloos bij het tweede topic van deze blog: de global grid. Ook hier gaat het over het uitbouwen van een netwerk, over snelheid, technische performantie en efficiënt samenwerken. Ik heb het over stroom, maar dan in de letterlijke zin van het woord. Ken je Damien Ernst? Vorig jaar kozen de lezers van La Libre deze ‘electriciteitsprofessor’ van de ULiège tot Belg van het jaar. Ik las een tijd geleden een interview met hem in Knack en ik was danig onder de indruk.

Professor Ernst gelooft in een wereldwijd (global) netwerk (grid) van groene stroom. En dat is geen droom maar een vrij logisch en helder verhaal. Wereldwijd zijn er locaties waar zonnepanelen en windmolens het best renderen. Denk aan Mexico (zon) en Groenland (wind). Door het hoge rendement is de energie daar ook veel goedkoper. Dus: kies de beste locaties uit, wek daar energie op en stuur het dan door via een global grid, een netwerk van kabels. Het overschot aan groene energie hoef je niet op te slaan. Doorsturen is de boodschap. Kan dit logistiek? Ja. Volgens professor Ernst is het enkel een kwestie van kabels en connectiepunten: “We hebben dat honderd jaar geleden al eens gedaan met de telegrafie, dus dat moet nu ook lukken.”

Wat is dan de drempel? De angst om afhankelijk te zijn van een energieleverancier. Wie groene energie produceert, kan dat zien als een monopoliepositie. Het gevaar bestaat dat men daar dan ook naar handelt. Denk maar aan de leveranciers van olie en gas. Daarom moet Europa ook in dit verhaal optreden als stroomversneller: onderhandelen op global niveau, goede afspraken maken en dan erover waken dat de uitvoering netjes verloopt. Europa kan dat. Daar ben ik zeker van.

© JVL