Bull met potentie
Mijn zomerse verkenning van de West-Vlaamse regio’s bracht me in juli naar het Landschapspark Bulskampveld. De meest beboste regio van onze provincie. Verborgen natuurparels en vergeten erfgoed. Een “bull” met potentie.
Bulskampveld is veel meer dan het provinciedomein met kasteel, park en kruidentuin. In 2011 werd het Landschapspark Bulskampveld opgericht. Het gebied is 9000 hectare groot en strekt zich uit over de gemeenten Beernem, Oostkamp, Wingene, Ruiselede en Aalter. In de voorbije jaren is al heel wat geïnvesteerd in fiets- en wandelroutes (150 km!). De ontsluiting van dit uitgestrekte natuurgebied doet ons dromen van een erkenning als Nationaal Park.
Sinds 2019 ben ik voorzitter van de initiatiefgroep die het Landschapspark aanstuurt. Samen met de gemeenten en de betrokken sectoren erfgoed, landbouw en natuur werden al mooie zaken gerealiseerd. Expeditie Bulskampveld is er één van: vijf avontuurlijke wandellussen die jong en oud uitdagen om het prachtige gebied van binnenuit te beleven. Wist je trouwens dat de naam Bulskampveld van het Germaanse Bulnas Campa komt, stierenveld?
Aan de andere kant van de provinciegrens, in Oost-Vlaanderen, ligt het Landschapspark Drongengoed. Ook hier vormen bossen, natuurgebieden, dreven, landbouwgebieden en dorpen een typisch landschap. Twee waardevolle landschappen dus naast elkaar. Hiervan een geheel maken, is een mooie ambitie. De eerste stappen zijn gezet.
Genoeg achtergrondinformatie, tijd om op de fiets te springen en het gebied in te trekken. Eén van onze gidsen vandaag is Pauwel Bogaert, coördinator van het Regionaal Landschap Houtland. We zijn nog maar pas vertrokken of hij stelt al voor om even van onze route af te wijken. Het is de moeite waard: Pauwel toont ons de voormalige zandwinningsput Drie-Koningen die met de hulp van het regionaal landschap een natuurlijke inrichting kreeg. Knap werk!
We vervolgen onze route en passeren in Oostkamp aan de Warandeputten. Het is een van de toegangspoorten van het Landschapspark en wordt beheerd door Natuurpunt. De bezoekersinfrastructuur is dringend toe aan vernieuwing. Enkele maanden geleden bereikten we hierover een akkoord tussen de provincie, de gemeente Oostkamp, de VLM en Natuurpunt. Het gebied krijgt een update: het knuppelpad wordt volledig vernieuwd én er komt een unieke onderwater kijkhut.
Aan de Warandeputten houden we even halt om een slokje te drinken. Ik merk dat het heel druk is op het fietspad. We slaan een babbeltje met twee gepassioneerde fietsers. Het koppel is vol lof over de kwaliteit van het fietsnetwerk en de fietspaden. Ik moet toegeven dat het mijn ego streelt als de dame zegt dat we het beter doen dan in Oost-Vlaanderen …
Langs het kanaal Brugge-Gent komen we aan bij een bunker, ingericht als vleermuizenhotel. Het dak doet dienst als uitkijkplatform en biedt een mooi zicht op de vallei van de Zuidleie.
‘s Middags houden we halt bij De Kruiderie, een tewerkstellingsinitiatief dat biologische kruiden kweekt. Verschillende chef-koks hebben er plukcontracten. We krijgen een rondleiding door coördinator Wim Vercoutter. Vol passie spreekt hij over dit sociaal-ecologische project. De Kruiderie is een arbeidszorgproject dat kansen biedt aan kwetsbare mensen die anders niet op de arbeidsmarkt terechtkunnen. We filosoferen over de doorstroming naar de reguliere arbeidsmarkt en hoe dit cijfer door sommigen met argusogen gevolgd wordt. Ikzelf ben absoluut voorstander van zulke initiatieven. Ze krijgen mijn volle steun.
We nemen even de tijd om onze picknick te nuttigen in deze oase van rust. Vóór de maaltijd genieten we van het huis bereide aperitief. Het Bulnas Campa bier kende ik al, dus ik probeer de Bulnas Campa Gin, op basis van citroenverbena. Een aanrader!
In de namiddag passeren we langs de Scheepsput in Wingene. Het is een verborgen stukje natuur met een verhaal. In het Sint-Pietersveld wordt halfweg de negentiende eeuw een hervormingsschool gebouwd voor behoeftige jongens. De beroepsopleiding is in eerste instantie gericht op de landbouw, maar wordt uitgebreid met een opleiding tot lichtmatroos. Een Antwerpse reder doet een volledig uitgerust instructieschip cadeau aan de instelling.
Rond het schip wordt een put gegraven en zo komt het in het water te liggen. Het schip is in 1913 ontmanteld. De put is gebleven. Een kunstwerk van Steven Vermeyen, opgegroeid op het Sint-Pietersveld en zoon van een opvoeder van de instelling, herinnert aan het schip (cf. openingsfoto van deze blog).
Mooie natuurplekken met een sterk erfgoedverhaal: dit is een van de sterke troeven van het Landschapspark. Ik heb trouwens nog zo een apart verhaal in petto, over het zendstation Wingene-Ruiselede, maar dat is voor een aparte blog.
Een kleine bekentenis tussendoor: als eenvoudige jongen uit de Westhoek associeer ik Wingene spontaan met varkensstallen, maar ik moet mijn mening herzien. Wanneer we verder door deze streek fietsen, ben ik aangenaam verrast door de schoonheid van het landschap.
We fietsen richting Drongengoed en rijden het kanaal Gent-Brugge over. Op de Brug staan drie jongens in zwembroek. We zien één van hen in het water springen en hebben het vermoeden dat de vrienden nu toekijken om misschien in de late namiddag toch nog de sprong te wagen. Het tafereel illustreert dat er nood is aan toegankelijk zwemwater. Veel mensen vinden het wellicht levensgevaarlijk en onverantwoord wat de jongens doen. Helemaal ongelijk hebben ze trouwens niet.
Het doet me denken aan een Brits onderzoek over de actieradius van kinderen tijdens de laatste 100 jaar: de overgrootvader mocht, toen hij acht was, zonder begeleiding 10 kilometer verder gaan vissen. Een kind van nu mag hoogstens op ontdekking tot het einde van de straat.
Het is misschien een subjectieve ervaring, maar ik heb het gevoel dat de landschappelijke inkleding in het Oost-Vlaamse gedeelte van het Landschapspark minder is uitgewerkt. Wanneer we straks één Landschapspark hebben, is dit zeker één van de werkpunten. Bij het binnenfietsen van het Drongengoed valt me meteen op dat er langs beide kanten van de toegangsweg overal auto’s staan geparkeerd. Er is geen echte onthaalinfrastructuur, meteen een tweede werkpunt. Het onthaalplan uit het laatste strategisch project bevat een goede aanzet. Hopelijk wordt het goedgekeurd en haalt de onthaalinfrastructuur in de komende legislatuur hetzelfde niveau als dat van Bulskampveld.
Na een deugddoend drankje op het gezellige terras van de Drongengoedhoeve springen we weer op onze fiets om de laatste 16 km terug te fietsen naar Bulskampveld. In het provinciedomein vleien we ons neer op het terras van de knap vernieuwde cafetaria. De zaak gaat voortaan door het leven als Urbancafé Lippensgoed en serveert heerlijke ijscoupes, een perfecte afsluiter.